Hüzünden Korkma, Çünkü Umut Var YAŞLI bir kadın, tozlu bir yolda yürüyordu. oldukça yaşlıydı fakat, yüzünde taze bir genç kızın gülümsemesi vardı. yerde kıvrılmış yatan bir şey gördü... ne olduğunu pek anlayamamıştı. tozlu yolda yatan şeyin bir formu yoktu, birinin üzerine örtülmüş gri bir battaniyeyi andırıyordu. eğildi ve sordu: ´´kimsin sen?´´ iki ölgün göz yorgunca yüzüne baktı. ´´ben??... ben hüzünüm´´ diye bir ses geldi... zor duyuluyordu. ´´ah, hüzün, dedi sevinçle, kadın, sanki eski bir tanıdığa rastlamış gibi. ´´beni tanıyor musun??´´ diye sordu hüzün, şaşırmıştı. ´´elbette tanıyorum seni... ´´ama...., dedi, şaşkınlıkla..neden benden kaçmıyorsun, korkmuyor musun? ´´neden kaçacakmışım, canım...sende bilirsin, kim kaçarsa ona yetişeceğini...ama, sana bir şey sormak istiyorum:neden böyle cesaretsiz görünüyorsun??´´ ´´ben, çok üzgünüm dedi, yerdeki gri varlık, sesinde kırgın bir ton vardı. yaşlı kadın, yanına oturdu... ´´demek üzgünsün, istersen anlat, seni neyin bu kadar üzdüğünü.. hüzün derin bir nefes aldı. onu gerçekten dinlemek isteyen biri mi vardı, inanamıyordu... derin bir nefes alıp verdi. ne kadar da arzu ederdi hep onu birinin dinlemesini. ´´ah, dedi...duraksayarak, ´´biliyor musun..beni kimse sevmiyor..oysa, benim görevim bu...insanların arasına karışmak ve onlarla olmak...ama ben yanlarına gelince, korkuyorlar ve benden kaçıyorlar... yutkundu....kendilerine cümleler icat etmişler, beni kaçırtmak için., hayat güzeldir, yasamaya değer, cart curt...sahte gülüşleri zamanla midelerinde krampa yol açıyor, nefes alamıyorlar. yaşasın, beni güçlü kılan ne varsa, diyorlar.. kalpleri daralıyor, kendimi koyuvermemeliyim, diyorlar ve sırtlarına, omuzlarına ağrılar giriyor. sadece zayıflar ağlar, diyorlar... biriken gözyaşları nerdeyse kafalarından fışkıracak. ya da kendilerini içkiyle ve haplarla uyuşturuyorlar, beni hissetmemek için. ´´ah, evet dedi, yaşlı kadın...öyle insanlara çok rastladım. hüzün, derin bir nefes alıp, verdi... ´´oysa ben, insanlara sadece yardim etmek istiyorum. yanlarına iyice yaklaşabilsem, o zaman kendilerinle karşılaşabilirler. ben onlara yaralarını iyileştirebilmek için, kendilerine bir sığınak yapmalarına yardımcı olabilirim. çünkü hüzünlü olan daha hassas olur. bazı acılar, eski bir yara gibi kanamaya baslar. kim hüzünlenmeye müsaade ederse yaraları iyileşebilir. ama, insanlar onlara yardımcı olmamı istemiyorlar. yaralarının üzerini renkli bir kahkaha ile örtüyorlar, ya da kalın bir hayal kırıklığı perdesi sarıyor çevrelerini. birden sustu...önce ufak hıçkırıklarla sonra sarsılarak ağlamaya başladı. küçük ve yaşlı kadın, şefkatle onu kollarına aldı. ne kadarda yumuşak ve sıcaktı. onu okşadı ve, ´´ağla hüzün, dedi... tekrar kendine gelmelisin..artik bende seninle geleceğim...cesaretsizlik daha fazla güç kazanmamalı. hüzün birden sustu, ve kadına baktı...söylediğine sasırmış görünüyordu.. ´´sen kimsin, neden benimle gelmek istiyorsun?? ´´´ yaşlı kadın, ben, dedi...gülerek...yüzündeki gülümsemeyle yine taze bir genç kıza benzemişti... ´´ben, umudum...´´´
