Nasıl da, yorgunum... Yıllar, ne çok hırpalamış benliğimi... İçimdeki aydınlık; Dışımda titrek bir akis olmanın ötesine gidemiyor... Aslında ötesi var mı, bilmiyorum... Ötelerle de, ilgilenmiyorum... Hem, ötelenmeye de alıştım... Şiddetli rüzgardan sonra kırılan; yeryüzündeki, bütün filizlerin mahzunluğu var üzerimde... Belki, rüzgara küstüm... Belki de, dalgalara küskün kıyıların yılgınlığıdır, üzerimdeki... Ya da; gecenin gündüze kavuşma sevdasının; İmkansızlığıdır; yaşama dair umudum... Hayattan ne umduğumu dahi; unuttum... Bir, şansızlığım unutmadı beni; bir de, hoyrat zaman... Yıllar çok hırpaladı benliğimi; nasılda yorgunum, yaşamaktan.... Belki de; yaşamak için savaşmaktan...
Kadınlar bazen böyle duygulara kapılırlar derin derin düşünür iç çekerler. bu satırlar bir kadının koltuğuna oturup geçmişten o ana kadar yaşadıklarını düşünmesini anlatmış.
