Sadece anlatmak istedim belki rahatlarım diye. Tarih 30.06.2008. Akşamüstü saat 5 gibiydi. Annem duş aldı saç makyaj yaptı ve dışarıda sabırsızlıkla bekleyen babama çıktı. Ben o zaman 17 yaşındayım. Evde iki küçük kız kardeşim vardı benimle beraber. Annem de babam da daha önce görmediğim gibi mutlulardı. Acaba evden giderken bizi bir daha görmeyeceklerini biliyorlarmıdır. Arabaya oturdular bize öpücük vererek gittiler. Arkadaşlarının oğlu evleniyordu. Onun düğününe gittiler. Düğün başka şehirdeydi. Bizim evden 2 saat uzaklıkta. Evde benden 1.5 yaş büyük ablam, 7 yaş ve 11 yaş küçük kız kardeşlerim var. Saat gece 01 oldu. Babamlar hala yoklar. Telefonları kapalı. Biz de evde beklerken uyumuşuz. Sabah oldu gene haber yok. Merak etmeye başladık. Sonra saat 09.00'da annemim arkadaşı geldi eve. Biz de oturuyoruz. Kahvaltı yapalım dedik istemedi. Baktık annemin arkadaşı çok garip garip bakıyor bize. Ne olduğunu anlayamadık. Saat 10.30 oldu. Bu sefer babamın arkadaşı geldi eşiyle. Hiç bir şey anlayamadım. en oluyor diye. Arkalarından komşular da gelmeye başladı. O aralar ben hep annemle babamın telefonunu arıyoruz. Hala kapalı. Biz artık ablamla gelen misafirlere bağırmaya başladık ne oluyor diye. Herkez susuyordu. Bir anda annemin arkadaşı dayanamadı galiba. Annenle baban kaza yapmış, anne hastanede babanızı da kaybettiniz dedi. Dünyam karardı. Ağladım bağırdım. Sonra hiç birşey hatırlamıyorum. Bir baktım ki dedemlerin evindeyiz. Babaannem bana ağlayarak geliyordu.... Evdeki küçük odaya girdim, iki ceset vardı evde. Üstünü kapatmışlar. O an anladın ki benim annem de babam da olmadığını. Ölmek istedim o an. Ama kardeşlerim olduğu için bu hayatta yaşamı devam etmeyi becerdim. Onlara her gün dua ediyorum. Anne baba sizi çok ama çok özledim. Keşke yanımızda olsaydınız. Bizim mutlu olduğumuzu görebilseydiniz.
Başınız sağolsun.... Anne ve Babanızı Yerlerı Cennete olsun. İyi ki kardeşlerinizde siz varsiniz, destek oldunuz. Ve onlar sizin hayat anlamı oldular. Biliyorum ne kadar zor olduğunu. Benim eşim de ikisini kaybetti. İlk once annesi vefat etti, sonrada babasi. Onun ile evlendığımızden sonra anladım ki ne kadar erkek çocuk için zor annesiz büyüyene, ablaları var ama Allahıma çok şükür kötü bir yoldan gitmedi. Babası ile abileri hep destek oldular. Sonra maalesef babasını de kaybetti ve eşimi gözlerinde hala özlemını görüyorum. Bazen ben de ağliyorum anne babamı özledim diye (ikisi de farklı ülkede yaşiyor), eşim o zaman bana diyor ki sen arayıp konuşabilirsin, ama ben sesini de duyamam. O zaman o kadar onun için canım aciyor ve anliyorum ne kadar zor olduğunu. Her zaman ben de eşime destek olmaya çalışıyorum ama tek bir şey anladım baba anneni yerini kimse basmaz.
Eşinizi de başı sağolsun. Doğru yazmışsınız. Hiç kimse anne ve babanın yerine kimse gelemez. Onlardaki şefkati kimse veremez. Ben anne ve babası olan insanlar çok şanslılar. Allah kimsenin başına vermesin.
