Şekerlik yazıyor çiziyor

Zaman geçiyor, insanlar gidiyor. Geride sen kalıyorsun. Nedenlerinle, sorgulamalarınla. Elinden başka bir şey gelmiyor çünkü. Bir de özlemle doluyorsun. Belki bir gün diyerek bekliyorsun yalnızca.

 

Her ihtiyacım olduğunda yanımda,yakınımda,içimdeydin. İşledin içime nefesim gibi oldun sen olmayınca iste bana bi haller oldu,bunu yaptığın için suçlusun. Bir insan kendine bağlarda bu kadar mı bağlar? Simdide senden nasıl uzak kalınır aklım almıyor. Ben seni anlasamda sen beni anlamiyorsun. Boğuluyorum. Seni anlatmak içimdekileri dökmek bu satırlara,üstümden ağırlığını alıp götürüyor. Sonra yendien başlıyor hersey kaldıramayacağım bir yük daha omuzlarımda,dizlerim tasiyamaz oldu. Dedin ya sen benimsin diye,herseye rağmen bu iki kelimeye öylesine sığındım ki şimdi inanıyorum her ne kadar yalanlarınla avunsamda çoğu kez inanıyorum işte. Artık sözün bitmesi gerek burda çünkü gidip sensizlikten arınmalıyım sıcak dusun altında. Sonra en sevdiğim sarkıyı tutturmalıyım,uzanıp düşlemeliyim seninle geçecek güzel günleri. Deliliğimle bos bos kahkaha atmalıyım. Ezbere sayıyorum yapacaklarımı çünkü benim hayatım seninleyken olmadığı kadar seninle simdi. Simdi diyeceksin sen onca seyi o küçük bedene nasıl sığdırdın bende bilmiyorum ki iste. Ha bitmeden bir sey istiyorum senden son olacak bu inan; Otur güzel yanaklarını al avucunun içine ve düşün,değer mi gelecek günleri ayrı yaşamaya?

 

sana sarılınca dünya duruyor sanki. insanlar duruyor, bulutlar duruyor, kuşlar ötmeyi kesiyor, kalbim duruyor. tüm insanlık duruyor. ama anlamıyorsun. bilmiyorsun. içimdekileri. hissettiklerimi. sen beni öpünce neler hissettiklerimi. yanağımı öpecekken kafan azcık sapsa, dudaklarıma yapışacakmışsın gibi hissediyorum. kalbim bir saniyede milyon kez yerinden çıkıyor. öyle güzel bir his ki bu. ulaşamıyorum dudaklarına belki. belki ciğerlerimdeki havayı ciğerlerine dolduramıyorum. ama, olsun be, bunun hayali bile bir ömür yetecek gibi geliyor bana.
yo yo, bi şey beklemiyorum senden. pişman değilim de. seni sevdiğim için asla pişman olmadım. seni böyle sevdim ben. seni böyle istedim. kalkıp seni, bana olan hislerini, düşüncelerini değiştiremezdim ki. ne anlamı kalırdı o zaman “seni” sevmenin. benim yarattığım bir şey olurdun, eğer seni değiştirseydim.
ama bil ki, çok acıtıyor. seni öpememek her dilediğimde, ellerini avuçlarımda ısıtarak yürüyememek, uzun bir süre boyunca seni göremeyeceğimi bilmek, inan nasıl acıtıyor. kalbim sanki, yok olup gidiyor. hava soğuyor gitgide, üşürsün bilirim. ama ellerini bir türlü ısıtamayacağım. ellerini ısıtmak umuduyla, tüm gün ellerim cebimde dolaşıp, kendi ellerimi ısıtıp, yanına geldiğimde, ellerini tutamayacağım. çünkü bilirim, bilirim ki, yapamazsın sen. sevemezsin beni. sen kimseyi sevmemişsin ki. kimseyi özlememişsin ki.
neyse, öyle işte. sen okumayacaksın ama ben yazdım. döktüm içimi. satırlarca, sayfalarca yazabilirim. ama yazamıyorum. gözyaşlarım, engelliyor klavyemi görmemi.
ama her şeye rağmen. öptüm boynunun en güzel yerinden.
seni seviyorum.

 

Sen mutluluk muydun sevgili, sen hüzün müydün? Sen her şeydin, en çokta ‘bendin’. Tüm duyguların kaynağı, nirvanası gibiydin sen. Yorgun insanlara can veriyordun kimi zaman, bana verdiğin gibi. Seni sevmek, bir sondan yeni bir başlangıca geçmekti. Seni sevmek içini açmaktı. Ve ben biliyordum; ne bir daha böyle sevecektim birini, ne de biri böyle sevecekti beni. Çünkü bu insanın hayatında bir kere olacak bir şeydi. Tanrının ” Bu duygu en özeli, güzel kullan ” dediği bir duyguydu. Bir daha kimseyi böyle sevmeyeceğimi, seni sevdiğim zaman anlamıştım. Hayat arkadaşımı, yoldaşımı bile böyle sevemeyecektim ben. Senden koptuğum gün tarifi imkansız bir boşlukta yorulacaktım. Yorgun olacaktım, göz altlarım renk değiştirecekti. Umutlu olan bakışlarımda, solmuşluk olacaktı. Bir sen eksik olacaktın, ve ben bir daha tam olamayacaktım. Senden ayrı kaldığım zaman bile sana sıkıca bağlı olacaktım. Ve biliyorum seni sonsuzluk kadar sevecektim, üşüdüğünde hissedecek canın yandığında gözlerim dolacaktı. Gönlümce olmasa da gönlüm diyecektim sana. Yüreğimi sol cebinde taşıyacaktın sende. İzin verecektin bunun için kendine. Dudakların hala biraz ben kokarken son kez öpmeme izin verecektin. Sen en çok özlem olacaktın. Ben kokacaktın.
ve zaman geçse de sensiz nefes alamayacaktım.

 

Yanında olmamasından daha kötü şeyler vardır bu hayatta. Mesela başkasının yanındadır. Tek bir şey istersin o zaman; yanımda olmasın ama yanında biri de olmasın.

Ahmet Batman \ Soğuk Kahve

 

Öyle insanlar seversin ki, hiçbir zaman düşmanın olamaz ve asla onların yeri dolmaz. Bazıları ilk olduğu için farklıdır, bazıları sadece son olacağı düşünüldüğü için… Yıpranırsın, yıpratırsın, sen farklısındır, farklı seversin, hayal bile edemediği kadar gelişine seversin.

 

“Sahiplenmek diye bir şey var. Başkalarından
kıskanmak, hatırlayamamak sırf unutamadığından.
Çay bardağında bırakılan dudak payı mesafesi kadar
yakın olmak ama üşümek.”

 

Bağlanma.Ne olursa olsun, ne kadar seversen sev sakın bağlanma.Tüm hayatını tek bir insana bağlama, gittikleri zaman üzülürsün.Çünkü hep giderler, verilmiş sözler, mutlu olduğun karaler, içini doldurduğun sevgi gider. Geriye bir tek içinde kocaman boşluk,kalbinde milyonlarca eksik kalır. Ait hisset, sahip hisset,aşık hisset ama bağlanma.
Körü körüne güvenme.Saf duygularınla bağlandıkların, sözlerine inandıkların, kendinden çok sevdiklerin, “yapmaz” dediklerin yaralayacaklar seni.Beklemediğin bir zamanda üzecekler. Güvendiğin o eller atacak seni seni uçurumdan. Omuzlarında ağladıkların kıracak seni. Tek bir kişi gelip yıkacak hayallerini, ve sen kaybedeceksin bütün insanlara olan güvenini.

Değer verme.Çünkü hiç kimse, senden değerli değil.Senden başka kimse silemez gözyaşlarını. Sen kararlı değilsen kimse kapatamaz yaralarını.Eğer sen izin vermezsen acıtamaz kimse canını ve değer vermezsen, kırılmaz kalbin, acıtmaz gözleri.

"Her şeyden çok" sevme.
O daha az severse,yıpranırsın.Tükenirsin git gide.Sahip olduğunu sanırsın, ama sen sadece ait olduğunla kalırsın.Gitmeyecek sanırsın, aslında hiç gelmemiş olduğunu anlayamazsın.Sen kalbindeki yerine ihanet etmezken, o kalbine bile almamıştır seni.Sen seversin, her şeyden çok seversin ama onun “hiçbir şeyi” bile olamazsın. Seveceksen gökyüzünü sev, morları, mavileri sev mesela. Yağmurları sev, ardındaki gök kuşağını sev. Onlar senin, sana ait. Onlar gitmez, yalan söylemez.

Ama sen beceremezsin.Bağlanırsın, güvenirsin, değer verirsin ve her şeyden çok seversin.
"Ta ki o hiç geçmeyen yarayı alana kadar."

 

Uzan bana, dokunamadığın kadar yakınında olayım ki; anla acısını…

…ve anlatayım mı?

”Anlatma!
Aslında söz bitmez de, dinleyen biter ya hani neyse…
Anlatma, beni ağlatma.”

Şimdiye kadar uzun uzun yazılmış bu masalın, içinde sadece sen olduğun için yazıldığını anlatmayacağım sana. Beni kendi içime bırakıp, dışıma gittiğinde, tüm acıyı hissedebilen yanlarımı bırakacağım teninin kokusuna. Bu içsel döküm bittiğinde, tenimde yıllarca izi silinmeyecek ve tertemiz koruyacağım bir hüzün döküp gittikten sonra bile, bana kalan bozguncu yanlarımı açığa çıkaran gözyaşlarımı ise hiç göstermeyeceğim sana, sakın bekleme!

Şimdi; hangi köşesinden tutup sıkıca kendine çekmeli, seni unutmaya başlama fikrinin? Hangi tuttuğum köşesi, daha az acı vericidir sensizliğin? Kaç gecenin koynunda ıslanmaya başlamalı, gözlerimdeki yaş öbeklerim ve gece daha kaç uykusuzluğuma gebe kalmalı? Sayfalarca mı unutmalıyım seni, yoksa tek satır yetmeli mi? Seni unutmak ince iş sevgilim, önce neresinden başlayacağımı çok iyi hesaplamalıyım. Geri dönüş yollarına binlerce mayın döşemeli, ruhumda bıraktığın yanık izleri…

Önce yaşattığın hangi acıyı hatırlamalıyım, unutmak için? Gözlerin mesela; saçlarımdan silmeliyim göz izlerini ya da evimin, tenimin bütün hücrelerine sinmiş kokunu, başka hangi kokuyla örtmeliyim? Sızlayan burun direğimi ne yapmalıyım sence?
Ne zor işmiş seni unutmaya başlamak… Önce unutma fikrine alışmalı en iyisi, bütün diğer fikirlerimi bunun gölgesinde bırakarak.

Sürekli dinlediğim, kulağımdan tınısı bir türlü gitmeyen ve en sevdiğim şarkıdır diye alıştığım sesinin, yarıda hoyratça kesilmesi gibi, en güzel dediğim düşümün kâbusa dönüp yarım bırakılması gibi, gitmeliyim şimdi senden. Sevmelerin en güzelini bulacaksın bende diyen ben, şimdi unutmaların en güzelinin telaşına düştüm artık.

Bu acının saklanabilen yanlarından, sana da bir kitap yapıp göndereceğim. Bütün bir ömür okutup, acımı sana dökebilmek için…

Şimdi gitmeliyim, yolum uzun ve zor sevgilim…

 

"Güçsüzdüm ben"

Yenilmiştim,kaybetmiştim.Terkedilmiş, yüz üstü bırakılmıştım.Paramparça edilmiş, binlerce kez üstüne basılıp geçilmiştim. Yıpranmış, sökülüp dikilmiştim. Delik deşiktim ben. İnanandım,güvenendim, kendinden çok sevendim. Bu yüzden en ağır yaraları alan da bendim.Bitmek tükenmek bilmeyen gözyaşlarım vardı, uyku nedir bilmeyen gecelerim. Kim olduğumu, nereden geldiğimi bilmediğim günlerim vardı.

Kırık dökük bir kalbim vardı, çok şey yaşamıştı. Ölür gibi sevmişti, körü körüne inanmıştı, güvenirken daha da çok kanamıştı. Küçücüktü,kimsesizdi,yapayalnızdı.

Sen geldin sonra, tüm güzelliğinle oturdun kalbimin köşesine.Karanlıktan aydınlığa çıktı içim. Sırtımı yaslayabileceğim, ellerinden tutabileceğim, kollarında ölebileceğimdin sen. Seninle doğdum bir kez daha.Güvenmeyi, sevmeyi öğrendim yeniden. Kim olduğumu,nereye ait olduğumu hatırladım. Tüm kırıklıklarımı onardım. Gözyaşlarımı tutup, senin için güçlü olmaya baktım.
Sen geldin,ve gitmedin. Sen geldin ve tanımını öğrendim sonsuzluğun. Sen geldin ve ait olduğum, sahip olduğum tek şey oluverdin.

Huzuru kucaklamayı,cenneti koklamayı, tek bir gülümsemeyle yeniden doğmayı öğrettin.

İyi ki geldin, iyi ki sevdim.